Benim Annem Bir Kahraman!

Benim annem bir kahraman! 
Çünkü Şeyma ve Beyza’yı yetiştirdi.

Annemin 25 ve 26 senelik emekleri olarak bu anneler gününde bir blog yazısı yazmak istedim. Ve buna ablamla beraber karar verdik. Evde beraber toplumsal tahlil yaparken annem bizi ne güzel yetiştirmiş diye düşündük. Ve bu anneler gününde annemizin gerçek bir kahraman olduğunu duyurmak istedik. Buyrun hep beraber okuyalım.
Küçüklüğümüzden itibaren hayat bizim için diğer çocuklara göre farklıydı. 3 yaşında düzenli öğle uykusu, 5 yaşında yatma saati, 8 yaşında ablamla aramızda düzen kurallarımız vardı. Okul öncesi eğitim için her sabah yollara düşülür ben kayıtlı öğrenci olmasam bile lojistik aşamasında onları yalnız bırakmazdım. Sonra ben de kayıtlı öğrenci oldum ve dışarıdaki çocuklarla tanışmaya başladım. İşte o günden sonra farklılıkları hissetmeye de başladım. 
Biz övünmek için değil annemi övmek için de değil ama çok düzenli ve aklı başında çocuklardık. Yaramazlıklarımız birbirimize ve bir yerlere zarar vermekten ziyade meraktan olur ve telafisinde annem bize hep yeni bir şey daha öğretirdi. Hiç dayak yemedim. Annemin ne ablamı ne de beni dövdüğünü hatta vurduğunu hiç hatırlamıyorum. 
Elbette annemin sınırlarını zorladığımız zamanlar oluyordu. O zamanlarda da annemle kovalamaç oynuyorduk. 70 metre karede annem bizi hiç yakalayamıyordu. Meğer bu da annemin sinirinin yatışması için bir yöntemiymiş.
Sabahları hep beraber kalkar akşamları ebeveynlerimizden önce yatardık. Ablam az yemek yer onun yemediklerini ben yerdim. Annem bunun için çok mücadele verdi ve bugün hala zayıf ama çakı gibi bir çocuk yetişti. Beraber pazara gider poşetleri taşır okula giderken kendimiz hazırlanırdık. 
Sınıftaki çocukların çantalarını anneleri taşırdı ve ben hiç anlam veremezdim. Herkes kantinden abur cubur yerken biz sadece cuma günleri serbest zaman yapardık. 
Market alışverişlerimizde küçük sepet hakkımız olur ve biz bilinçli bireyler gibi minimal alışverişler yapardık. hayatımızın daimi ölçüsü “ihtiyacımız kadardı”. 
Yemek seçmek ya da beğenmemek gibi huylarımız yoktu. Yumurtanın sarısını ben beyazını ablam yerdi. Pilavların yarısı bende peynirlerin çoğu ablamdaydı. İki farklı karakteri dengeli bir kahvaltı ile besledi büyüttü annem. 
Küçüklüğümüzden beri hiç asitli içecekler içmedik. Canımız istemedi. Belki bunlar size sıkıcı gelecek ancak şuan reklamını yaptıkları şeker bırakma diyeti, kolayı bırakıyorum denemeleri bizim zaten hiç hayatımızda olmadı. Olmasına da gerek yok zaten arkadaşlar. Bunlar kapitalizmin dayatmaları. Yani bizim camımızın önünden hiç coca cola zeplini geçmedi. 
Bir de tabiiki daha konuşmayı bilmeden anne çay çay diyen çocuklardan da olmadık. 
Sağlıklı beslenirdik. Düzenli saatlerde uyurduk. Ve ödevlerimizi hep kendimiz yapar ailemizden son adımlarda yardım isterdik. Annem büyük beyaz masamızı yere açtığında hemen çantalarımızı alıp koşuştururduk. Evet ödev yapmayı ikimizde çok severdik :) 
Annem öğretmenlerimize sorup bize tavsiye kitaplar alırdı. O zamanlardan edindiğimiz okuma alışkanlığımız bize bir hayat yolu oldu. 
Ve biz hep başarılı çocuklar olduk. 
Önce kendimiz için. 
Sonra ebeveynlerimiz için. 
Annem grup çalışmasını 4 kişilik ailemizde öğretti bize. Birbirimize destek olmayı, kriz yönetimlerinde görev paylaşımı yapmayı ve herkesin sorumluluklarını bilerek davranmasını. Bizim ailede bugün hala sorunlar oturma odasında hep birlikte çözülür. 
Annem hayatımızın merkezinde kendimiz olmamız gerektiğini yaşayarak öğretti. 
Annemden öğrendiğim en değerli şey özgür olmak. 
Bu kadar sistem ve belki size göre kurallar içinde annem hep özgür çocuklar yetiştirdi. İstediği zaman arkadaşlarında kalan, aldığı kararlara güvenilen, büyük adımlar atarken kendisine destek olunan. O yüzden bizim evden hep kolay izin çıkardı. Ablam lise yılları boyunca ancak toplam 1 sene evde kalmıştır diyebiliriz :) 
Annem para muhasebesi konusunda da hayatımız boyunca bizi hep ileriye götürecek şeyler öğretti bize. Bugün babamın ticari aklı emanetimdir desem bile annemin muhasebesi olmadan hiçbir şey olmazdı. 
Tutumlu olmayı annemden öğrendik. Kararınca ve tutarlı olmayı. Biriktirmeyi, tasarruf yapmayı. 
Çocukların bir zaman sonra nerde olduğunu unuttuğu kumbaralarda ablamla hep birikim yaptık. Sonrasında gerekli olan şey neyse o alındı. Bugün hala para biriktirirken kendime kıyafet ya da çanta alırım diye hiç düşünmem. 
Annem bize büyük düşünmeyi öğretti.
Bu kadar detaylı ve uzun uzun anlatıyorum. Çünkü biz küçüklüğümüzden beri etrafımızdan hep farklıydık. Bugün bununla övünüyor etrafımızdan hep tebrikler alıyoruz. Ama küçükken ablamla yalnız kaldığımız zamanlar olurdu. Etrafımızda umarsız çocuklar olunca kendimize bir yer bulamazdık. 
Ama bugün hayatta kocaman bir yerimiz var. 
Çevreye duyarlı, ne yapmak istediğini bilen, güçlü ve özgür 2 kızı var annemin. Kendi hayat yolunda keşfettikleri ile büyüttüğü biri öğretmen biri ise multidisipliner 2 kızı. 
Annem bize ne olursa olsun kendine güvenmeyi öğretti. En mühim şeylerden biri tabiiki düzenli olmayı öğretti. 
Annemin yetiştirdiği gibi çocuklar yetiştirebilmek hayali ile. Önümüzde yol kalbimizde sevgi ve daima yanımızda kıymeti ölçülemeyen annem. 
Anneler günün kutlu olsun. 
İyi ki varsın.
Sen bizim kahramanımızsın ve sen bu dünyadaki en güzel annesin. 
🤍