Herkes Atını Çeksin Ben Atımı Vuracağım

Temel'in atını, benimse aklımı kaybettiğim bu günlerde neden bir blog yazısı da yazmayayım ki diye düşünüp kendimi burada bulmuş olabilirim. Eski yazılarımda masum masum "Neler Oluyor Hayatta?" başlığı altında hayatımda olup biten şeylerden bahsetmiştim. Ancak başlıktan da anlayabildiğiniz gibi mesele şimdi biraz daha ciddi. At savunucuları söze başlamadan sizlere, dilerseniz güleceğiniz ama bence daha çok düşünmeniz gereken bir fıkra anlatmak istiyorum ki durumu daha iyi anlayabilin: İsmine Temel diyebileceğimiz ve kime sorsanız nereli olduğunu Nuri Bilge'nin kilometrelerce uzak çekimlerinden dahi anlayabileceği bu şahıs bir gün bir eğlenceye gitmiş. Gittiği yerde atını bir ağaca bağlayıp içeriye girmiş. Akşam olup eve dönecekken bir bakmış atını bağladığı yerde dolu at var. Aramış aramış kendi atını bulamamış. Sonra biraz düşünüp demiş ki: "Herkes atını çeksin ben atımı vuracağım."
İşte bugünler de aynen böyle. Çekirdek ailemizin bir kısmının Erzincan, bir kısmının Sivas, bir kısmının ise Avrupa Yakası'nda olduğunu düşünürsek halimi bir nebze anlarsınız belki. Gerçekten İstanbul'da hayata tutunmak ne yorucuymuş. Temmuz yağmurları sağolsun her sabah camları silsem mi diye düşünmekten kendimce kuramlar geliştirdim. Rüzgarı ölçüp bulut sayısına bölüp temizlik riskimi hesaplamaya çalışıyorum. Ev işleri, dışarı işleri, akraba işleri ve bir de üstüne okul işleri o kadar çok ki balkondaki çiçeklerimizi üst komşumuz balkonundan aşağı su dökerek suluyor. Kolektif bir destek içerisindeyiz. Gittiğimiz misafirliklerden küçük azıklarla dönüyoruz. Gezmelere gidenler sağolsun bizi unutmuyor. Mezun olduktan sonra ne yapacağım derken o kadar uzakları düşünme önce önündekilerle ilgilen uyarısı olarak anlamam gerekiyor belki olup bitenleri. Okullara mülakatlara giderim diye düşünürken 4 farklı marketten kabak fiyatı almaya, dükkana muhasebecilik yapmaya, mutfağa yemeğin altını kısmaya gideceğimi hiç düşünmemiştim.
Yapılacaklar listemde bir görevlik dahi ve alarm listemde yeni bir alarm oluşturacak yer kalmadığına göre malum sona yaklaşıyoruz demektir. Mezun mu olayım başvuru mu yapayım diye düşünmekten, İdefix'in iade kargosunu beklemekten ve müşteri hizmetlerini aramaktan sahiden yoruldum. Eğlence bitmiştir. Dönüş yoluna geçiyorum. Ağaçlığa az kaldı. Biraz daha aranıp belki biraz düşünüp diyeceğim odur ki: "Herkes atını çeksin ben atımı vuracağım." Temel sakin kalmış ancak bu saatten sonra benim gözüm kendi atımı da görmez.
Sayın yolcularımız ne varsa içinizde sayın yolcularımız.
İyi uçuşlar!