gün bugün ötesi yok! عاشت فلسطين

öfkem sesimi bastırıyor. 

acziyetim tüm bedenime sirayet etmiş. 

kalbimde bir coğrafyanın acısını hissediyorum. 

gözlerimizin önünde soykırım yapılıyor. insanlar güvenli buldukları için sığındıkları hastanelerde kalleşçe şehit ediliyor. insanlar evlerinde, yurtlarında, ait oldukları topraklarda kalleşçe şehit ediliyor. küçücük bebeklerin gözleri korkuyla dolu, anneler evlatlarını kefenleri ile kucaklıyor. bir çocuk kardeşine vefatı sırasında kelime-i şehadet getirtmeye çalışıyor. her şey gözlerimizin önünde oluyor. ne demek küçücük bir çocuğun vasiyetini yazması? ne demek gazze’nin ablukaya alınması? kalbimiz bunu nasıl kaldırıyor? utanıyorum. yapılan zulmü görmeyenlerden, zalimi destekleyenlerden utanıyorum. elimden sadece dua etmek geliyor allah'ım.  ama sana inandığım gibi, iman ettiğim gibi inanıyorum. zafer’e, fetih’e tüm kalbimle elbet bir sabah geleceğine inanıyorum. şehitlerin kanının yerde kalmayacağına, kaldırılan her yumruğun, atılan her sloganın zalime inen bir darbe olduğuna inanıyorum. 

bildiğimiz bir gerçek var ki;

amerika / israil sen busun. 

şair yazmıştı zamanında 

bir şiirin devamında 

hala onun çocuğusun. 

duamız o dur ki;

ya muntakim allah! 

bizi intikamına memur et!

bize yeniden aksa’da alnımızı zaferin şanlı gölgesinde secdeye koymayı nasip et.

سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ