kendimden çıkıp yola: annemi anlamak üzerine'

 

Ne kitap okudumsa annelikle ilgili; kendimi ilahi huzurda, satırların arasında, sayfaların peşinde hep anneme teşekkür ederken buluyorum. 

Neyden şikayet ettiysem büyürken belki zor geldi bazen güçlü bir anneyle büyümek ya da çok sosyal, az uyuyan çok çalışan, çok enerjik bazen yetişmeye çalışırken hissettiğim yorgunluk bünyemde ve duygularımda, fazla çözüm odaklı olmak ve fazla dışa dönük, çok aldıysam o soruyu “annen senden daha hayat dolu”, bazen fedakar… 

İnsan annesini 20’lerinin sonunda anlarmış. Ve geç olmazmış o vakit çünkü anneler bilirmiş, beklermiş. İnsan yaratılırken ihtiyacı olan anneyi seçermiş. Yani bugün beni ben yapan kişinin annem olduğunu bilmek kalbimde bir huzur ve sonsuz bir minnet. 

Şimdi kolumun altın bir kitap, gözlerim dolu, kalbim annemin sevgisiyle. Altı çizili satırlarda gizli duygularım. Boğazımda düğümlenen o cümlelerle Rabbime, kaleme ve anneme şükrediyorum. Annemi çok seviyorum.

Okumayı okulda anlamayı annemle öğrendim. Yazmayı öğretmenimden yazacağım şeyleri annemden öğrendim. 

Annemle aynı ruh yaşındayım/ farkındayım henüz hayatın başındayım. 

Annem derdi ki hasta olduğumda: “sen uyu ben yanı başındayım”

08.15

Üsküdar